Zaterdag 11 juli heeft vanuit de Basiliek de uitvaart plaats gevonden van Hub Leerssen. In een zeer goed bezochte Eucharistieviering ging pastoor Van Meijgaarden voor in een gedenkwaardig afscheid: warm, ontroerend en heel persoonlijk. Daarbij kon ook koorzang niet ontbreken.
Hub was immers een koorzanger pur sang. Meer dan 50 jaar was hij lid van het Basilicakoor, waarin ook zijn vrouw Diny, tot haar ontijdige overlijden in 2003, vele tientallen jaren zong. En vanaf de oprichting in 1997 werd Hub lid van het Meerssens Mannenkoor en vormde daar een welkome versterking van de bassen. Maar veel meer nog was hij een ware vriend, een bindende persoonlijkheid, hartelijk, gezellig, discreet en vol humor. Tot hij de nacht voor het vertrek op koorreis naar Volendam in 2012 werd getroffen door een beroerte en van de ene dag op de andere halfzijdig verlamd werd en beroofd van zijn spraakvermogen. Daar leed hij zichtbaar onder, maar toch trachtte hij, met de hulp van zijn kinderen, het Meerssens Mannenkoor nog zo goed mogelijk te volgen bij concerten en jubilea.
Het Meerssens Mannenkoor viel de eer te beurt de koorzang tijdens de uitvaartmis te mogen verzorgen en natuurlijk stelden wij er een eer in dat zo passend en goed mogelijk te doen. Dat ging ook met emotie gepaard en dat zal hier en daar ook wel te horen zijn geweest, temeer omdat het in relatief korte tijd voor de tweede keer was dat ons koor een dierbaar lid vaarwel moest zingen, nadat we begin april afscheid moesten nemen van Jo Smeets.
Onder leiding van dirigent Ger Franken en aan het orgel begeleid door onze oud-dirigent Rob Waltmans brachten wij een gemengd toepasselijk repertoire ten gehore, waarbij met name, gedachtig Hub’s favorieten ook enige Limburgse liederen werden gekozen. En zo klonk dan ook aan het einde van de H.Mis:
Unne vrund dae wils te nwats verleze
Unne vrund dao wils te naeve sjtaon
Mer v’r höbbe niks te keze
Es ’t tied is mos te gaon
Opnieuw hebben we een dierbaar koorlid en vriend moeten loslaten, maar we koesteren de herinnering aan deze fijne vent.
Karel Majoor