In memoriam Piet Giessen

Het schrijven van een in memoriam voor een medekoorlid is niet eenvoudig. Allereerst omdat hij niet meer onder ons levenden is. En dat is de trieste aanleiding. Maar vooral omdat er eigenlijk maar één aspect van zijn persoon belicht wordt. In het navolgend stuk doe ik zijn persoon daarmee onvoldoende recht. Maar wat ik van Piet weet en ervaren heb heeft indruk op mij en andere koorleden gemaakt. En dat probeer ik weer te geven.

Piet is op 1 september 2006 officieel lid van het Meerssens Mannenkoor geworden. Hij is beoordeeld door Rob Waltmans, die toen onze dirigent was. We repeteerden nog in café "Awd Meersje" aan de Markt. Piet werd ingedeeld bij de eerste tenoren. Dat was fijn, alleen al omdat die partij op dat moment wel versterking kon gebruiken. Piet was een echte versterking. Hij had niet alleen een goede stem, maar hij kon ook al noten lezen. Dat in tegenstelling tot velen van ons. Ik zat daar al een paar maanden langer en heb hem een beetje mogen begeleiden in het begin. Dat was niet langdurig, want hij had voldoende muzikaal talent en leergierigheid om zichzelf snel staande te houden. Sterker nog, hij ontwikkelde zich tot een muzikaal baken voor zijn medetenoren. Hij heeft het zelfs tot interim-dirigent bij een van onze kerst optredens op straat gebracht. Hij kon niet alleen goed noten zingen, maar ook muziek begeleiden met zijn voeten. Dat merkte ik dan helaas als storende factor als hij met die voet het ritme tegen mijn stoelpoot roffelde.
Zijn drukke werkzaamheden verhinderden hem wel eens om repetities bij te wonen. Maar als hij er weer was, pakte hij de draad en de noten snel weer op.

Opvallende was natuurlijk zijn mededeling in juli 2014 dat hij de ziekte ALS had. Hij bracht het als het ware als een nuchtere mededeling. Ondanks het feit dat de uitkomst was dat hij binnen afzienbare tijd zou sterven. Was het de sportman in hem, die hem er toe bracht te stellen dat de overlevingstijd gemiddeld 2 jaar is, maar dat hij daar nog 3 jaar van zou maken. En hij zou zo lang mogelijk blijven zingen. Hoe het ook zij, de lichamelijke aftakeling ging veel sneller dan voorzien. Hij hield ons op de hoogte hoe hij zijn "bucketlist", zoals dat nu heet, aan het afwerken was. Met een energie, die voor een gezond mens al geweldig zou zijn.
Een paar weken geleden sprak ik hem thuis voor het laatst. Om hem niet te onnodig te vermoeien wilde ik maar kort blijven. Maar hij hield het gesprek aan de gang. Het werd zeer inspirerend voor mij. Hij sprak vrijmoedig over leven en dood. Er was geen rancune tegen een of ander Opperwezen dat hem dit zou hebben aangedaan. Wij troffen elkaar in de opvatting dat het leven waard was om geleefd te worden. En dat je er zelf naar vermogen wat van moet maken. Uiteraard betreurde hij het dat hij geen kans meer had om bepaalde dingen nog te doen, te beleven, mee te maken of te ondergaan.

Wij spraken ook over zijn afscheid van het leven. Voor hem was de keuze duidelijk. Indien het mogelijk was zou hij daarbij graag hebben dat het koor o.a. de volgende liederen bij zijn afscheid zou zingen. "Gabí, Gabí", "Der Student geht vorbei" en "You never walk alone". Geen liederen die je normaal op zo'n moment hoort. Maar het eerste drukt zijn fascinatie voor Afrika uit. Het tweede zijn tijd en rol in het studentenleven en onderwijs. En het derde is denk ik een verwijzing naar de steun die hij van zijn dierbaren en omgeving heeft gekregen tijdens zijn ziekte. Maar wellicht ook een steun en oppepper voor de achterblijvers.

Piet, een kleine man, een grote en krachtige persoonlijkheid. Het koor en vooral de 1e tenoren verliezen in hem een fijne vent, een goede zanger en man met veel potentie.
Wij wensen Judith, de kinderen en de verdere familie heel veel sterkte.

Joop Kneepkens